Oom Tom
Dat boek dat over Arafat zal gaan verschijnen kan ik me helemaal voorstellen. Het zal troostend zijn, want kijk een deel van de Balkan staat in brand, de Kosovaren raken bij honderdduizenden ontheemd, maar in het Midden-Oosten gaat het goed, want er is een man opgestaan die voor armen en verdrukten de banier opneemt. Vredesproces, geschiedenisles. Oom Tom haalde de negers uit de put. Rijmt op: negerhut. Story of Hope vir Blankies. Om het vooruit borduren over de levensroman van Arafat degelijk te doen, moet je even omzien. Hoe belabberd was zijn Engels, hoe verziend zijn vooruitziende blik. Over zichzelf, Rabin en Oslo zei hij: Het is de vrede van de dapperen. In het Engels dan. Iets met braves. De biografie zal op 4 mei 2001 het licht zien en wordt geschreven door een Egyptenaar en een Marokkaan (?). Beiden van huis uit Palestijn.
Maar als Mozes met zijn volk Het Beloofde Land niet in mocht, maar veertig jaar in de woestijn moest dwalen, de IsraelietenIsraëlieten mochten er wel van een intocht denken en dromen. Maar Arafat heeft nu een regering en een parlement, een vlag en een vliegveld, een haven en wat hoogbouw in Gaza City. Hij zou de staat uit willen roepen en dat zou op 4 mei gebeuren. Maar hij mag Netanjahoe niet in de kaart spelen, dus hij moet de Israëlische verkiezingen afwachten. Vervolgens mag Arafat kiezen of hij van de hond of de kant gebeten wordt. Want wint Likoed, dan moet hij inbinden. Wint de Arbeiderspartij dan hoeft hij niet te uit te pakken. Dan had Mozes het toch een stuk gemakkelijker. Zijn opvolgers namen Jericho in met feestelijk bazuingeschal. Alsof muziek geen geweld kan zijn. Alsof dat geende Palestijnen weten niet eens nooit wanneer of zij terug mogen naar huis en haard. Als hen al een staat is gegund, waar ligt dan hunhet grond grondgebied?
Een oorlog als die om Kosovo is in het Midden-Oosten al enkele malen gevoerd en zou zo opnieuw kunnen beginnen. De omstandigheden zijn ernaar. De Palestijnen zijn bij honderdduizenden uit hun huizen gejaagd en van hun land verdreven (1). Door middel van een geraffineerde kolonisatie- politiek wordt Oost Jeruzalem van Palestijnen gezuiverd (2). Israels bewapening overtreft met haar ijzersterke luchtmacht en vele atoombommen de stoutste verwachtingen (3).l Is er met Benjamin N. te praten (4)? Zijn er afspraken met hem te maken? Houdt hij zich afgesloten bijeenkomsten (5)? Nee, hij maakt vriend en vijand horentjesdol en heeft het ooit ingezette vredesproces terug naar af gestuurd. Om nog maar te zwijgen over de Hoogvlakte van Golan en de Veiligheidszone in Libanon (6). Even buiten beschouwing gelaten ook de andere brandhaarden in het oostelijk bekken van de Middellandse Zee of in de Maghreb.
Tien minuten duisternis in Tel Aviv. Even geen licht voor Israël dankzij een kleine vingerwijzing via het inmiddels zo befaamde lichtknopje lijken mij de remedie. Waarom dan toch maar niet in plaats van wel? Omdat wie zulke dingen echt doet, rekening moet houden met een wisselwerking van geweld. De vicieuze cirkel die niet meer te stoppen is vanwege vermeend gezichtsverlies. Wie Israël zou willen wegdenken uit het Midden- Oosten, schept meer problemen dan dat hij er oplost. Maar de Palestijnen kopen er niets voor als Miss Allbright af en toe hun president Arafat eens over de bol aait, zonder dat er aan de situatie ook maar iets verandert. Wat Arafat zich laat welgevallen - of hij dat nu moet of niet - liegt er niet om, terroristen uit eigen bevolking laten oppakken. Accepteren dat er steeds groter armoede is en werkloosheid. De algehele malaise en moedeloosheid, de baantjesjagerij en het nepotisme.
Die knoop moet worden doorgehakt, wil het Midden-Oosten niet een brandhaard als de Balkan worden. De Palestijnen hebben nu land noch staat. Van die twee is de eerste de belangrijkste. Als de Verenigde Staten zo nodig moeten, dan hoeft Europa toch niet als een kat om de hete brei heen te draaien? Waarom de Palestijnen niet dat stuk grond gegeven waar zij volgens het Verdelingsplan van de VN al in 1947 recht op hadden? Doe het desnoods op termijn, maar stel een datum vast. Na vijftig jaar mogen de Palestijnen het beroofde land (Loesje) toch eindelijk wel eens binnen?Niet een bilateraal plan tussen Israëli en Palestijnen, doch een vredesplan voor de hele regio waarbij ook de grenzen van Israël worden vastgesteld volgens de uitspraken van de VN in 1948 zal de stabiliteit ten goede komen. Een dergelijk verdrag vraagt om internationale garantie. Als de Amerikanen niet willen, moeten de Europeanen het voortouw nemen.