Klaagmuur
Op de deur van het koffiehuis hangt het bordje 'gesloten'. Het tric-trac bord is dichtgeklapt. Weggerolde schijven op de tafel en op de grond. Het geweld is uitgebarsten. Ahmed en Jessed zijn de straat op en wat ze nu voelen is dubbel. Terug is de oude strijdlust: de Intifada Mood. Tegelijkertijd kunnen de Palestijnen geen kant meer op. Twijfel. Angst. Zal het hen iets opleveren? Misschien is het gevoel dat er veranderingen komen- gaan maar een vinger lang.
Nog geen maand geleden was het de vraag wat Arafat op 13 september zou gaan doen. Ahmed en Jessed wilden bij wijze van grap als Arafat en Clinton de wereld gaan besturen. Maar nu is er ineens een halve revolutie en de echte A(rafat) en de echte B(arak) en de echte C(linton) moeten nu spijkers met koppen slaan, anders rest Israëli en Palestijnen vermoedelijk slechts geweld. Van Israëlische kant wordt de Palestijnen aangeraden vooral terreur af te zweren. Maar dat is flauwekul, daarvoor is er aan Israëlische kant teveel mitrailleurvuur gebruikt. Een brand met olie blussen? Hoe moet dat?
Provocaties als die van Sharon zijn niet nieuw. Rabin - de grote Rabin - stuurde ooit vierhonderd vooraanstaande Palestijnen richting Libanon. Peres liet per ongeluk een VN-post bombarderen. Maar waarom reageren de Palestijnen nu ineens zo hels en rebels, tot op het bot gekwetst door Sharons bezoek aan de Tempelberg, symbool voor alle moslims? In zijn lust naar macht heeft Sharon ervoor gezorgd dat PLO en Hamas nu aaneengesmeed zijn, terwijl tegelijkertijd in Israël alle eenheid zoek is. Het eerste was niet zijn bedoeling, het laatste wel. In troebel water vissen is het enige wat Sharon kan.
Er zijn nu zeventuig doden, onder wie vier kinderen. De foto die over de wereld is gegaan is menigeen in de kop geklonken: een vader kruipt achter een olievat, hij probeert zijn zoontje achter zich weg te duwen. De angst straalt ervan af. De open mond van de vader. De tong die naar buiten hangt. De schreeuw van de jonge Mohammed. Mitrailleurvuur. Beiden zullen hun angst eruit gegild hebben. Even later is het kind dood en de vader zwaar gewond. In het ziekenhuis huilt hij dat de wereld dit moet weten. Dat zal iedere vader wel vinden die zijn kind door moord verliest. Maar misschien kan de wereld er vanwege de politieke consequenties wat minder omheen walsen?!
Arabieren schreeuwen bij begrafenissen de ellende naar buiten. En Palestijnen zijn niet anders. Maar ergens achterin een begrafenisstoet lopen een zekere Ahmed en een zekere Jessed stilletjes mee. Ze hebben afgesproken dat er voor zoon Mohammed en diens vader Jamal een standbeeld moet komen. De zoon die sterft in de armen van zijn vader. De foto die de wereld schokte mag wat hen betreft in rots worden uitgehakt of in steen gegoten, want bij het vluchtelingenkamp waar beiden woonden moet een teken komen te staan. Of is de klaagmuur een betere plaats? De krantenfoto in steen verbeeld.
PIETJE VAN KIMSWERD