11-10-2015 Nico Faber was 65 jaar actief in de vredesbeweging vooral als organisator en initiator. Vanaf de jaren zeventig was zijn thuisbasis Vredesbeweging Pais. Van daaruit leverde hij vaak beslissende bijdragen aan vele vredesinitiatieven, zoals de grote vredesdemonstraties in de jaren tachtig, het Museum voor Vrede en Geweldloosheid en het blad VredesMagazine.

Namens de vredesbeweging heeft Chris Geerse op de begrafenis van Nico de volgende toespraak gehouden:

Beste mensen,

Geweld lost geen problemen op, het verschuift ze hoogstens. Dit is het motto van Nico. Dit is het inzicht dat hij reeds op jeugdige leeftijd ontwikkelde en dat bepalend was voor het vele werk dat hij zijn leven lang voor de vredesbeweging verzette.

Als schooljongen maakte Nico de Tweede Wereldoorlog mee. Toen al verwonderde hij zich over wat mensen elkaar aandeden: de geallieerde bombardementen die Tuindorp Oost-Zaan, waar hij toen woonde, troffen; de razzia's van de Duitsers die zijn broers belaagden; maar ook het kaalknippen van meisjes na de bevrijding. Nico ervoer dat allemaal als onrecht en het bracht hem bij de vredesbeweging.

In 1949, als Mulo-scholier, deed hij mee aan zijn eerste anti-oorlogsdemonstratie. Samen met medescholieren bevestigde hij een groot spandoek op het Amsterdamse Centraal Station. Goed zichtbaar vanaf de troepentransportschepen die soldaten naar Indonesië brachten, stond daarop de leus 'Merdeka' wat vrijheid betekent.

Het was niet zijn laatste actie er zouden er nog vele volgen.

Nico werd dienstweigeraar en lid van verschillende vredesorganisaties. Daarin bekleedde hij al gauw functies als secretaris, redactielid en vooral organisator. Hij was betrokken bij de oprichting van de Pacifistisch Socialistische Partij, waar ikzelf hem voor het eerst heb ontmoet. En verder bij de fusies die geleid hebben tot wat nu Vredesbeweging Pais is. Van deze organisatie bleef hij tot het laatst bestuurslid.

Ook de grote vredesdemonstraties van de tachtiger jaren en het Museum voor Vrede en Geweldloosheid profiteerden van zijn organisatietalent. Zijn laatste grote project leidde tot het blad VredesMagazine waarin 6 vredesorganisaties nu samenwerken.

Natuurlijk waren bij al deze dingen meer mensen betrokken, maar toch is het zo dat veel niet of moeizamer tot stand gekomen zou zijn, zonder het unieke talent van Nico, om mensen achter een idee te krijgen en ze zo enthousiast te maken dat ze ook daadwerkelijk aan de verwezenlijking ervan wilden werken.

Heeft al die inzet geholpen?
Nico zelf zei daarover 6 jaar geleden: "Ik weet het niet. Ik kan niet leven met het idee dat mensen met geweld problemen oplossen. Het gaat niet om wie de sterkste is, het gaat niet om wie de beste wapens heeft, het gaat niet om wie het meeste geld heeft, maar het gaat er om wie gelijk heeft."

Beste mensen, Nico is zo'n 65 jaar actief geweest in de vredesbeweging, zo'n 50 jaar daarvan heb ik hem gekend en met hem samengewerkt. Ik zou dus veel meer kunnen en willen vertellen dan hier nu mogelijk is. Toch besluit ik met wat iemand anders uit de vredesbeweging me kortgeleden mailde toen hij gehoord had dat Nico overleden was. Het zijn woorden die goed weergeven wat Nico óók voor ons betekende.

Hij schrijft: "Ik heb Nico in de laatste 5 jaar niet veel meegemaakt, maar hij viel mij op door zijn korte warme solidaire reacties. Een beetje van die menselijke warmte mag nu aan hem teruggestraald worden. Zijn grootse levenslange bewogen betrokkenheid bij de vredesbeweging is veel dank verschuldigd. We gaan door met zijn en onze strijd."

11-10-2015