Katholicisme
Neem nu zo'n conservatieve ayatollah Khamenei in Iran. Hij mag zich 'Leider van het Volk' noemen. Zijn aanhangers bestempelen zichzelf gewoonlijk als islamisten, maar wij noemen ze liever fundamentalisten. Het geloof is wat het katholicesme zo ongeveer tot de kerkhervorming was: alleenzaligmakend. Veel variatie is er niet in de geloofsovertuiging.
Het ongelovig zijn is immers eigenlijk niet toegestaan, dat geeft ons westerlingen het gevoel dat er niet zoveel verschillende stromingen zijn ook al zijn er verschillende scholen. De westerse wereld accentueert in de wereld van de islam het verschil in tolerantie. Welnu, dan is er een hemelsbreed verschil tussen Khamenei en Kathami. En, het (on)aardige van de politiek is dan natuurlijk het spel dat deze met elkaar en met andere tegenstanders spelen.Khatami bracht onlangs voor het eerst sinds jaren een officieus bezoek aan Clinton. Zijn land lijdt onder de economische boycot en hij wil de betrekkingen verbeteren. Prompt schreeuwde de achterban van de ayatollah het uit: ....nooit een verdrag met de Zionistische vijand sluiten...weg met Amerika. Of ze in Iran erg creatief zijn met teksten weet ik niet...
Die plotselinge haat was een gevolg van een onverwachte stap van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden. Dat vond het nodig om een herwaardering van de Mujahedeen-e-Khalq te bepleiten. Niet langer zou dit door de VS als 'terroristisch' worden bestempeld, maar als 'belangrijke oppositie' van de Iraanse regering. Dat klinkt heel sympatiek, zo van Amerikaanse parlement ziet vijand voortaan als vriend, maar omdat de Mujahedeen-e-Khalq de Iranese regering vanuit Afghanistan bestookt en het land soms samen met de Taliban binnenvalt, kon de kwalificatie " het zijn niet langer terroristen" niet op een uitgekiender moment komen. Uitgerekend op het moment dat Khatami voet op Amerikaanse bodem zette.Om toch het geheugen nog maar even op te frissen. Deze "Iraanse oppositiepartij" betoogde vorig jaar nog in Den Haag tegen alles wat onrechtvaardig is in Iran. Daar is natuurlijk niets tegen, maar over de demokratische doelstellingen van de partij is te weinig bekend dat men er ook maar welk fiat aan kan geven. In ieder geval is een van de verdenkingen dat de Mujahedeen bij de moord op Iraanse diplomaten in Afghanistan betrokken is geweest. Prompt trok de Iraanse regering troepen samen aan de grens en even dreigde er een oorlog waarvan menigeen in het westen toeten nog blazen begreep, temeer daar de Taliban de Iraanse regering nog in het fundamentalisme overtreft. Maar dat blijkt dus in sommige gevallen niet van belang. 't Is niet het westen tegen het fundamentalisme. Fundamentalisten onderling koesteren soms grote verschillen van mening.
De betrekkingen tussen Iran en de Verenigde Staten waren verbroken sinds kort na de Islamitische Revolutie waarbij Khomeinie aan de macht kwam (1978) de Amerikaanse ambassade door studenten bezet werd, waarbij Carter opdracht gaf tot een bevrijdingsactie die mislukte. De economische boycot en verbroken betrekkingen die er het gevolg van waren, konden niet voorkomen dat er toch geheime wapenleveranties waren. Maar kennelijk heeft Iran meer nodig om uit het slop te raken. Vandaar het ook voor Clinton zo belangrijke bezoek van Khatami. De president heeft de vriendschap met Iran hard nodig als hij zonder al te veel wapengekletter Irak onder de duim wil houden. Uiteraard weet het Huis van Afgevaardigden dat best, maar kennelijk is het hun eigenbelang om de president de voet dwars te zetten.Dat werkt natuurlijk niet echt prettig samen, maar het onderstreept wel hoe de verhoudingen in Amerika liggen (Clintons verhouding met Monica ten spijt, dit is geen Freudiaanse verspreking). Er is een machtsstrijd tussen het Huis en de president aan de gang. Het opvallende is dat bij de partijen de wind dan nog al eens uit de andere hoek gaat waaien. Zo is er ook menige anti-PLO uitspraak uit de koker van de Republikeinen gekomen, terwijl ze tevoren met hun president aan de macht (Bush en Baker) de grondslag hadden gelegd voor een verbetering in de verhoudingen, wat uiteraard na de gruwelijke Golfoorlog wel nodig was.
Sonja van Wier, Haagse Vredeskoerier, oktober 1998