Trui
De hoogbouw van Gaza City lijkt het luchtruim te verkiezen. Maar het kleine koffiehuis van Ahmed en Jessed blijft dicht bij de grond en steekt er nietig bij af. Binnen speelt Ahmed met zijn verveelkettinkje. Later speelt hij in zijn eentje een oud partijtje tric-trac na. Jessed breit. Hij heeft een cursus gedaan bij één van de vele NGO’s die met subsidie van de CIA activiteiten in de wijken organiseren. Jesseds vingers zijn voortdurend in beweging. Zijn gedachten komen tot rust. Wilde hij vroeger terrorist worden, nu denkt hij nog maar aan één ding: de trui die af moet.
Maar ook nu kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Want ongemerkt komt er een patroon te voorschijn in het breiwerk dat verdacht veel van een landkaart weg heeft. 'Palestin...' kraait Ahmed blij. Hij ziet ineens wat zijn maatje bezielt. De 99ste pen. Wat kan die patronen breien. Op het voorpand een wegennet dwars door de wol gebreid. 'Een borst vol borduursel?' 'Ja, maar dan wel in de vorm van de bypass-roads die de Israëli dwars door Palestina aanleggen.' Wat een trui. Wat een structuur. Wat een kunstwerk. 'Waarom geen vredesduif Jessie?' Ach Achmed zal eens iets goed vinden. Die weet immers alles beter. 'Wat moet ik met een vredesduif?' zegt Jessed. 'Je ziet Arafat er toch nooit mee thuiskomen?’
Maar Ahmed vindt dat ook Barak en Assad met lege handen thuis zijn gekomen. En dan meent Jessed dat die ook zonder duif van huis zijn gegaan. Samen vragen ze zich af of ze 's nachts de trui uit zullen halen, zoals Penelope vanwege Odysseus. 'Tot de duif in Gaza landt', menen ze. 'Kun je lang wachten', denken ze, 'met die tien jaar van Odysseus redt je het niet.' St Juttemis is een woord dat in Arabische landen onbekend is, dan wel het heet er anders en daarom weten wij niet hoe het er heet. De trui komt dus nooit af.
'Hé Aggie, hoe lang zal ons koffiehuis hier nog staan?' mijmert Jessed. 'Wanneer komen onze eigen Palestijnse bulldozers ons stekkie omschoffelen voor weer zo’n hoge blokkendoos? Wat de Israëli niet gelukt is met ons koffiehuis, lukt de Palestijnse Bouwfamilie International straks moeiteloos. Waar wil je dan nog breiën? Koffiehuisje om. Rombombom’. Het rijmt, begrijp je.
Ahmed: 'Wij krijgen straks een eigen stekkie op de vierentwintigste en zullen uitzien over Gaza Stad waar de lichtjes branden, over de haven en misschien ons nieuwe vliegveld’. Het blijft even stil. Dan: 'Ook al hebben duifjes geen vliegveld nodig, roekoe, roekoe...'. Die Jessed toch. Hij is aan het rugpand begonnen en heeft besloten er een bulldozer in te breien en ook de term 'zogenaamd vredesproces'. Hij is kennelijk bezig met een verwerkingstrui nu de vrede in de rui is.
PIETJE VAN KIMSWERD